ตื่นเช้าลืมตาขึ้นมาพร้อมๆ กับเสียงนาฬิกา
ที่บอกเวลาว่าถึงเวลาว่า ฉันควรจะหยุดพักผ่อน .. แม้จะง่วงนอนที่จริงมันคงจะดีถ้าตื่นขึ้นมาไม่เดือนร้อน
ไม่ต้องคิดไม่ต้องเพ้ออะไรๆ ที่มันเกิดเมื่อวันก่อน .. น่าจะดี
แต่ตอนนี้คงทนไม่ไหว
เพราะว่ามีบางสิ่งที่ติดค้างอยู่ข้างใน .. หัวใจ
มันเป็นสิ่งที่ตอกย้ำไม่อยากจำแต่ไม่ลืม
ไม่รู้ต้องทนอีกนานสักเท่าไหร่
ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาแล้วร้องไห้กับเรื่องที่น่างมงายอย่างนี้
นั่นคือรักที่มันต้องทุกข์ ก็พังทลายลงไป
และจางหายไปไม่เหลือแต่เสี้ยววันเวลา
ได้ยินของเธอที่เข้ามา เสียงของเธอที่เข้ามาบอกลาให้เราเสียใจ
อยากจะลืมน้ำเสียงเหล่านั้นที่มันบั่นทอนจิตใจฉัน
ก็ยังไม่รู้ว่ามันจะทนได้ไหม
ได้โปรดเถอะนะเสียงจากใจ ได้ไหมที่ออกมาจากใจ
ได้ไหม ..ให้ฉันได้ลืมเธอสักที
ได้ลืมเธอสักที สักที ..
ไม่ลืมเธอไป ไม่อยากเก็บมันอีกแล้ว
ไม่ลืมเธอไป ไม่ลืมเธอไป
ไม่ลืมเธอไปสักที สักที ลืมเธอไปสักที ..
